Περιγραφή

Ευχαριστιακή δοξολογία

«Γη και σποδός» ο άνθρωπος. Χώμα και στάκτη. Χωμάτινη ζύμη αμαρτίας που ικετεύει για έλεος και εξιλέωση, αλλά πάντα με αγαπητική αναφορά και διάθεση ευχαριστιακή και δοξολογητική.
«Γη και σποδός». Λάσπη που κρύβει άγγελο και στάκτη που ωριομυστικοπλάθει θεοδοξολογίες.
«Γη και σποδός» που γίνεται κιθάρα και τραγούδι χερουβικό στον «Καθήμενον επί του θρόνου».
«Γη και σποδός» που ενώνεται με τον ουρανό, αναπέμποντας ένα αιώνιο συμπαντικό «άλληλούϊα».
«Γη και σποδός» που συνταιριάζει με τη θριαμβεύουσα Εκκλησία το θριαμβικό τιμητικό δοξολόγημα στον Παντοκράτορα Κύριο.
Ο άνθρωπος, «γη και σποδός». Ναι. ᾿Αλλά τι μεγάλη τιμή! Τι προνόμιο! Τι ευλογία! Τι μοναδικότητα! Τι Χάρη! Τι μεταμόρφωση! Τι μετακαίνωση! Τι αρχαγγελικό και θεοτικό μεγαλείο!.. Να προσεύχεται. Να μεταρσιώνεται. Να μιλάει «ενώπιος ενωπίω». Να ευχαριστεί και να δοξά ζει. Να ευχαριστεί δοξολογικά και να δοξάζει εύχαριστιακά.
Σε τούτη τη δοξολογητική θεολογία κρύβεται το αβόλιστο και απέραντο και θειο μεγαλείο του ανθρώπου, του μικρομεγάλου πλάσματος της Δημιουργίας.