Περιγραφή

“Ούκ επ’ άρτω μόνω…”

Φίλοι που είδαν τα κείμενα εκείνα είχαν τη γνώμη πως θα μπορούσαν να ξαναδημοσιευθούν όλα μαζί. Νόμισα πως θα έπρεπε να το κάνω, όχι βέβαια για τους λόγους που νόμιζαν εκείνοι – τους ευχαριστώ για την καλοσύνη τους! -, αλλά γιατί πίστεψα πως, έστω και «εξ ύστέρου», έστω και μαζεμένα σε μια δέσμη, θα μπορούσαν ίσως να σταλούν τα «γράμματα» αυτά, από άλλη «ξενιτειά» τώρα, πολύ πιο μακρινή τοπικά, σε όσες ψυχές, επώνυμες και μη, θα μπορούσα να το κάνω. Και αυτό για να διαδηλώσω «έτι άπαξ» ό,τι εξακολουθητικά νιώθω γι’ αυτές ως τη στιγμή ετούτη και, ελπίζω, ως την έσχατή μου πνοή.