Ζούσε κάποτε ένας Σουλτάνος, ο οποίος ήταν δίκαιος και κυβερνούσε το βασίλειό του με σύνεση και δικαιοσύνη. Γι’ αυτό και οι υπήκοοί του τον αγαπούσαν υπερβολικά!!!  

Δίπλα του, ο Σουλτάνος αυτός, είχε ένα “σοφό” Βεζίρη, τον οποίο σε δύσκολες στιγμές τον συμβουλευόταν και έτσι συγκυβερνούσαν και οι δύο όμορφα και καλά το βασίλειο…  

Μια μέρα, ο Βεζίρης, ανήσυχος πλησίασε τον Σουλτάνο και του είπε:
– Πολυχρονεμένε μου βασιλιά! Έρχεται μεγάλο κακό στο βασίλειό σου!  

– Τι συμβαίνει; Ρώτησε ανήσυχος ο Σουλτάνος!  

– Σε λίγο καιρό, βασιλιά μου, η ατμόσφαιρα θα αρχίσει να βρέχει ένα είδος “τρελού νερού” και όποιος θα πίνει από το νερό αυτό θα…τρελαίνεται!!!  

Ανησυχημένος και έτι ταραγμένος ο Σουλτάνος τον ρώτησε:
– Και τι θα κάνουμε, Βεζίρη μου;  

– Άκουσε, βασιλιά μου, του απαντά ο Βεζίρης.
Θα πρέπει να φτιάξεις μεγάλες στέρνες και, τώρα που βρέχει το καλό νερό, να το αποθηκεύσεις σε αυτές. Όταν μετά θα αρχίσει να βρέχει το “τρελό νερό”, εμείς, τουλάχιστον, που θα διοικούμε το βασίλειο, θα πίνουμε από το καλό νερό που θα μαζέψουν οι στέρνες. Για όλους τους υπηκόους σου, βέβαια, δεν πρόκειται να αρκέσει όλο· αν δηλ. θα πίνουν και αυτοί από το καλό νερό, σίγουρα αυτό σύντομα θα στερέψει.  

Ενθουσιασμένος ο Σουλτάνος, επαίνεσε τον Βεζίρη του, λέγοντας:
– Ευτυχώς που έχω και εσένα τον σοφό δίπλα μου και με βγάζεις πάντα από τα αδιέξοδα!!!  

Λοιπόν, έτσι και έγινε:
Έκτισαν τις στέρνες, μάζεψαν σ’ αυτές μπόλικο καλό νερό, που ήταν υπεραρκετό για να πίνουν τουλάχιστον ο Σουλτάνος και ο Βεζίρης του.  

Δεν πέρασε πολύς καιρός από τότε και ή ατμόσφαιρα άρχισε να βρέχει το “τρελό νερό”… Ο λαός έπινε απ’ αυτό, ενώ ο Σουλτάνος και ο Βεζίρης του έπιναν από το καλό νερό.  

Τι όμως ανελπίστως συνέβη;  

Ενώ ο Σουλτάνος με τον Βεζίρη του συνέχισαν να κυβερνούν το βασίλειο με σύνεση και δικαιοσύνη· και ενώ προηγουμένως, όταν ο λαός του έπιναν και αυτοί από το καλό νερό, υπεραγαπούσαν τον Σουλτάνο και τον Βεζίρη· τώρα, ο λαός -ένεκα του “τρελού νερού” που έπινε- έκανε αήθη, τρέλες και ανηθικότητες και πλέον γι’ αυτούς, ο Σουλτάνος και ο Βεζίρης θεωρούνταν ότι “τρελάθηκαν”!!! Άρχισαν, έκτοτε, να κατηγορούν συνεχώς σφόδρα και τους δύο…  

Ανησυχημένος ο Σουλτάνος κάλεσε και πάλιν τον Βεζίρη του.
– Βεζίρη μου, ο λαός μας, ενώ εμείς τον κυβερνούμε σωστά και δίκαια, μας θεωρεί πλέον και τους δύο τρελούς!!! Λέγουν ότι τρελαθήκαμε και, μάλιστα, επιδεικνύουν και τάσεις επαναστατικές…
Τι πρέπει να κάνουμε;  

– Άφησέ με να το σκεφτώ λίγο, του είπε ο Βεζίρης.  

Την ίδια κιόλας μέρα, ο Βεζίρης, βρήκε την λύση:  

– Άκουσε με προσεκτικά, βασιλιά μου, του είπε με σκεπτικισμό.
Αυτοί έτσι που πάνε θα μας ρίξουν!!!
Λοιπόν, προτείνω να αρχίσουμε να πίνουμε και εμείς λίγο από το “τρελό νερό”, για να τα φέρνουμε βόλτα μ’ αυτούς…  

– Να μου ζήσεις, Βεζίρη μου, είπε χαρούμενος και κάπως ξαλαφρωμένος ο Σουλτάνος!  

Και πράγματι. Ο Σουλτάνος και ο Βεζίρης άρχισαν να πίνουν και αυτοί λίγο από το “τρελό νερό” και, ως ήταν φυσικό και επόμενο, άρχισαν και αυτοί να κάνουν τρέλες…

Όμως, το προσδοκώμενο αποτέλεσμα ήρθε:
Ο λαός άρχισε και πάλιν να επευφημεί τον Σουλτάνο και τον Βεζίρη του και να τους είναι και οι δύο λίαν αγαπητοί, καλοί και προοδευτικοί(!!!)

---

Σας ερωτώ και εγώ, τώρα, με την σειρά μου, αδελφοί μου:  

– Τι λέτε; Να πιούμε, άραγε, και εμείς λίγο από το σημερινό…“τρελό νερό”, ώστε να τα πηγαίνουμε βόλτα και να έχουμε καλή σχέση με την ξέτρελη και ξέφρενη σημερινή κοινωνία μας;  

Ο καθένας μας, βεβαίως είναι ελεύθερος να κάμει την δική του επιλογή…
Όμως από ψηλά ο Θεός βλέπει, ακούει, καταγράφει…
Και η ανταπόδοση ήδη ενεργείται από αυτήν ήδη την ζωή και θα συνεχίσει στην αιωνιότητα…

Στώμεν καλώς, στώμεν μετά φόβου!

Με πόνο ψυχής,
Πρωτοσύγκελλος Δαμασκηνός