613 (ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΑΝΑΣΤΑΣΗ)
Την περασμένη Δευτέρα, της Διακαινισίμου, σας έγραψα στην 610η Πατρική Νουθεσία κάποια σημαντικά, τα οποία θέλω να κρατήσουμε και κατά τον υπόλοιπο μας χρόνο, μετά την Ανάσταση…
Από αυτά , θα επαναλάβω το τελευταίο μέρος της Π.Ν.:
(Με συγχωρείτε για την επανάληψη, όμως επειδή τα θεωρώ σημαντικά, δεν θέλω να τα προσπεράσουμε… Άλλωστε, όσα γράφουμε εδώ, στις Π.Ν., δεν τα γράφουμε απλώς και ως έτυχε, ούτε για να περνά η ώρα, ούτε για να λέμε τι ωραία που τα λέει ο πάτερ· αλλά, τα γράφουμε, για να τα θέτουμε -κατά το δυνατόν- σε εφαρμογή, χωρίς να εξαιρείται από την υποχρέωση και ο γράφων). Έγραφα, λοιπόν:
«….. (Όλα) να γίνονται με μέτρο και νηφαλιότητα…και να συμμετέχουμε, όπου μπορούμε, στις Ιερές Ακολουθίες…
Απαραίτητη, επίσης, είναι και η συμμετοχή μας στους Εσπερινούς του Σαββάτου, ο οποίος είναι και λέγεται “το προζύμι της Κυριακής”. Δοκιμάστε το, και θα δείτε, βγαίνοντας από τον Εσπερινό, ότι η ατμόσφαιρα έχει άλλην “οσμή”…
Είχαμε γράψει και αλλού:
«Η αγία μας Εκκλησία έχοντας υπόψη την ράθυμη κατάσταση της ψυχής μας (“το μεν πνεύμα πρόθυμον, ή δε σαρξ ασθενής”), όρισε -για τον λόγο αυτό- τις μακροσκελείς αυτές Ακολουθίες, ώστε να μπορέσουν να ‘ζεσταθούν’ τα πνευματικά λάδια της ψυχής μας…
Είναι καλό, σε αυτές τις περιπτώσεις, να προσπαθούμε να παρακολουθούμε και να ζούμε τα λόγια των Ακολουθιών (υπάρχουν σήμερα και τυπωμένα), μέσα στο πνεύμα, που πολλές φορές έχουμε τονίσει:
Να πιστεύουμε δηλ. πως όλα όσα λέγονται μέσα στις Ακολουθίες,εφαρμόζονται και στον εαυτό μας (κάτι που είναι αλήθεια, κατά τον λόγο του Κυρίου: Μάρκ. 11, 24 και Ματθ. 21, 22) και έτσι γίνεται πιο ουσιαστική και πιο εφικτή η συμμετοχή μας… και ωφελούμαστε!»
Kυρίως, δε, να μην μας κυριεύουν τα υλικά και τα βιοτικά…, αλλά, όλα να τα μεταθέτουμε και αναθέτουμε στον Κύριό μας, λέγοντας εις Αυτόν:
«Χριστέ μου, Συ υπέμεινες τόσα Πάθη, για να θεραπεύσεις τα δικά μου πάθη. Ανεστήθης, για να με μεταθέσεις από την γην εις τον Ουρανό…
Γι’ αυτό κι εγώ, στο εξής, δεν θα αφήσω να με ανησυχήσει κανένα γήινο πρόβλημα…
Δεν λέω, θα το αντιμετωπίσω (ό,τι παρουσιαστεί), όμως χωρίς καμιά ανησυχία ή άγχος, αναθέτοντας τα πάντα σε Σένα!!! Όλα με νηφαλιότητα…»
Άρα, αδελφοί μου, “ξένον τόκον ιδόντες (αλλά και παράδοξον εκ νεκρών Ανάστασιν ιδόντες) τον νουν εις ουρανόν μεταθέντες…”
Με αυτό το φρόνημα και με αυτό το πνεύμα, μπορούμε να κοινωνούμε και κατά την Διακαινίσιμο Εβδομάδα -αλλά και εις το εξής…και κάθε εβδομάδα– (με την ευλογία, εννοείται, του Πνευματικού μας Πατρός).
Είπαμε, επίσης, ότι: Κάθε Θεία Λειτουργία, ευρίσκεται στην αιώνια διάσταση του “τόπου” και του “χρόνου”, ανήκουσα διαχρονικά στον τρισμακάριο εκείνο μέλλοντα αιώνα…και λέγεται και είναι Πάσχα (το αιώνιο Πάσχα!)… Και ο πιστός, όποτε κοινωνεί το Άχραντο Σώμα και το Τίμιο Αίμα του Χριστού, κάμνει Πάσχα!!!
Και με αυτή την τοποθέτηση και ανάθεση του εαυτού μας (και των θεμάτων μας) στον Αναστάντα Κύριο, να διατηρούμε, κατά τον υπόλοιπο χρόνο της ζωής μας, το πνεύμα αυτό της Αναστάσεως του Χριστού μας -και μαζί με Αυτόν- και της ιδικής μας αναστάσεως!
Γένοιτο!
Χριστός Ανέστη!!!»
Την περασμένη Δευτέρα, της Διακαινισίμου, σας έγραψα στην 610η Πατρική Νουθεσία κάποια σημαντικά, τα οποία θέλω να κρατήσουμε και κατά τον υπόλοιπο μας χρόνο, μετά την Ανάσταση…
Από αυτά , θα επαναλάβω το τελευταίο μέρος της Π.Ν.:
(Με συγχωρείτε για την επανάληψη, όμως επειδή τα θεωρώ σημαντικά, δεν θέλω να τα προσπεράσουμε… Άλλωστε, όσα γράφουμε εδώ, στις Π.Ν., δεν τα γράφουμε απλώς και ως έτυχε, ούτε για να περνά η ώρα, ούτε για να λέμε τι ωραία που τα λέει ο πάτερ· αλλά, τα γράφουμε, για να τα θέτουμε -κατά το δυνατόν- σε εφαρμογή, χωρίς να εξαιρείται από την υποχρέωση και ο γράφων). Έγραφα, λοιπόν:
«….. (Όλα) να γίνονται με μέτρο και νηφαλιότητα…και να συμμετέχουμε, όπου μπορούμε, στις Ιερές Ακολουθίες…
Απαραίτητη, επίσης, είναι και η συμμετοχή μας στους Εσπερινούς του Σαββάτου, ο οποίος είναι και λέγεται “το προζύμι της Κυριακής”. Δοκιμάστε το, και θα δείτε, βγαίνοντας από τον Εσπερινό, ότι η ατμόσφαιρα έχει άλλην “οσμή”…
Είχαμε γράψει και αλλού:
«Η αγία μας Εκκλησία έχοντας υπόψη την ράθυμη κατάσταση της ψυχής μας (“το μεν πνεύμα πρόθυμον, ή δε σαρξ ασθενής”), όρισε -για τον λόγο αυτό- τις μακροσκελείς αυτές Ακολουθίες, ώστε να μπορέσουν να ‘ζεσταθούν’ τα πνευματικά λάδια της ψυχής μας…
Είναι καλό, σε αυτές τις περιπτώσεις, να προσπαθούμε να παρακολουθούμε και να ζούμε τα λόγια των Ακολουθιών (υπάρχουν σήμερα και τυπωμένα), μέσα στο πνεύμα, που πολλές φορές έχουμε τονίσει:
Να πιστεύουμε δηλ. πως όλα όσα λέγονται μέσα στις Ακολουθίες,
Kυρίως, δε, να μην μας κυριεύουν τα υλικά και τα βιοτικά…, αλλά, όλα να τα μεταθέτουμε και αναθέτουμε στον Κύριό μας, λέγοντας εις Αυτόν:
«Χριστέ μου, Συ υπέμεινες τόσα Πάθη, για να θεραπεύσεις τα δικά μου πάθη. Ανεστήθης, για να με μεταθέσεις από την γην εις τον Ουρανό…
Γι’ αυτό κι εγώ, στο εξής, δεν θα αφήσω να με ανησυχήσει κανένα γήινο πρόβλημα…
Δεν λέω, θα το αντιμετωπίσω (ό,τι παρουσιαστεί), όμως χωρίς καμιά ανησυχία ή άγχος, αναθέτοντας τα πάντα σε Σένα!!! Όλα με νηφαλιότητα…»
Άρα, αδελφοί μου, “ξένον τόκον ιδόντες (αλλά και παράδοξον εκ νεκρών Ανάστασιν ιδόντες) τον νουν εις ουρανόν μεταθέντες…”
Με αυτό το φρόνημα και με αυτό το πνεύμα, μπορούμε να κοινωνούμε και κατά την Διακαινίσιμο Εβδομάδα -αλλά και εις το εξής…και κάθε εβδομάδα– (με την ευλογία, εννοείται, του Πνευματικού μας Πατρός).
Είπαμε, επίσης, ότι: Κάθε Θεία Λειτουργία, ευρίσκεται στην αιώνια διάσταση του “τόπου” και του “χρόνου”, ανήκουσα διαχρονικά στον τρισμακάριο εκείνο μέλλοντα αιώνα…και λέγεται και είναι Πάσχα (το αιώνιο Πάσχα!)… Και ο πιστός, όποτε κοινωνεί το Άχραντο Σώμα και το Τίμιο Αίμα του Χριστού, κάμνει Πάσχα!!!
Και με αυτή την τοποθέτηση και ανάθεση του εαυτού μας (και των θεμάτων μας) στον Αναστάντα Κύριο, να διατηρούμε, κατά τον υπόλοιπο χρόνο της ζωής μας, το πνεύμα αυτό της Αναστάσεως του Χριστού μας -και μαζί με Αυτόν- και της ιδικής μας αναστάσεως!
Γένοιτο!
Χριστός Ανέστη!!!»